Novi 39. broj časopisa “Komun@” je odštampan je i već se nalazi na prodajnim mjestima širom Crne Gore, koji je u cjelosti posvećen olimpizmu u Crnoj Gori, a donosi veliki broj interesantnih tekstova.
Časopis započinje uvodnikom “Tragom Angelovih liža“ koji potpisuje Dušan Simonović, prvi čovjek Crnogorskog Olimpijskog komiteta koji ističe “da je COK utemeljen u bogatoj tradiciji crnogorskog sporta, ponosan na 27 olimpijaca iz Crne Gore koji su pod zastavom FNR, SFR i SR Jugoslavije osvajali olimpijska odličja, a da se COK 21.maja 2006.godine, po obnavljanju državne samostalnosti, našao na početku novog poduhvata, koji je zahtijevao i posvećenost i stručnost, obiman i kompleksan radni angažman.“
Pošto je novi broj Komue posvećen u cjelosti olimpizmu u Crnoj Gori, prve stranice časopisa posvećene su istorijatu Olimpijskih igara, pa tako se mogu pročitati tekstovi o Antičkim olimpijskim igrama, zatim prvim olimpijskim igrama modernog doba koje su održane u Atini 1896. godine, kao i tekst posvećen Crnoj Gori i Olimpijskim igrama održanim u Atini 1896.godine i Londonu 1908.godine.
U tekstu pod naslovom „Od Vemblija do zemlje izlazećeg sunca“ Branko Krivokapić podsjeća da je prije 73 godine, tačnije 1948. godine u Londonu započela crnogorska olimpijska priča i to pod zastavom FNR Jugoslavije.
Husein Ceno Tuzović, u tekstu pod naslovom „Koplje odletelo u istoriju“ piše o prvim olimpijcima sa prostora naše države –braći Dušanu i Mirku Vujačiću iz Zete koji su se takmičili na igrama u Londonu 1948. godine, naglašavajući da je rezultat Mirka Vujačića u bacanju koplja kada je zauzeo 7. mjesto u finalu bacivši koplje u dužini od 64,89 metara, ostao je do danas najbolji rezultat nekog našeg takmičara u individualnim sportovima.
Stojan Stamenić piše o Nikoli Radoviću, prvom crnogorskom fudbaleru sa olimpijskom medaljom u tekstu pod naslovom „Srebrni Niđo-podgoričko dijete“.
Branko Krivokapić u intervju sa Đorđem Perišićem, najstarijim živim osvajačem olimpijske medalje iz Crne Gore i jedinim sportistom koji je nastupaao u dva sporta piše o njegovoj sjajnoj karijeri kao sportiste, a onda i kao generalnom sekretaru i predsjedniku Vaterpolo saveza SFRJ, ministru sporta SR Jugoslavije, generalnom sekretaru Jugoslovenskog Olimpijskog komiteta i na kraju publiciste koji je napisao četiri knjige posvećene Olimpijskim igrama, među kojima je i ona o olimpijskom pokretu u Crnoj Gori.
U tekstu pod naslovom „Tihi Gorštak iz Nikšića“Dražen Drašković piše o Rajku Žižiću, prvom Crnogorcu sa tri uzastopna učešća i tri osvojene medalje na Olimpijskim igrama u kojem napominje „da nema mnogo onih ni na planeti da izbroje osam Rajkovih medalja sa Olimpijskih igara, Svjetskih i Evropskih prvenstava u tako prestižnom sportu kao što je košarka.
Nenad Stevović u tekstu pod naslovom „Bronzani zvuci Moskve“ piše o Sofiji Pekić, jednoj od najboljih jugoslovenskih košarkašica koja je potomak crnogorskih iseljenika iz Lovćenca.
Kosta Bošković u tekstu pod naslovom „Mađioničar sa Cetinja“ piše o Veselinu Vujoviću, rukometnoj legendi i zlatnom rukometašu sa Olimpijskih igara u Los Anđelesu koji ističe da u „U ovom trenutku svaki plasman na Olimpijske igre i velika takmičenja može da se smatra velikim uspjehom”.
O Ljubomiru Radanoviću, kršnom cetinjskom fudbaleru koji je ispisao istoriju jugoslovenskog fudbala pogotkom protiv Bugara 21.decembra 1983. na splitskom Poljudu kada je reprezentacija Jugoslavija izborila učešće na Evropskom prvenstvu u Francuskoj, a čuveni reporter Mladen Delić u direktnom tv prenosu uzviknuo „Ljudi pa je li to moguće“ piše Branko Krivokapić, ali i Radanovićevim fudbalskim imprresijama i osvajanju brozane medalje na OI u Los Anđelesu 1984.godine.
Aleksandar Radović u tekstu pod naslovom „Poslednje olimpijsko crnogorsko zlato“ piše o Igoru Vušuroviću, članu jugoslovenske odbojkaške generacije iz Sidneja 2000. koja se popela na pobjedničko postolje koji u izjavi za Komunu kaže: „Imam sreću da sam osvojio dosta medalja sa svjetskih i evropskih prvesntava, ali kada postavite te medalje pored olimpijske-i da se nikada niste bavili sportom, niti gledali bilo koji sport, jasno bi vam bilo da je to nešto najljepše, najbogatije, najznačajnije”.
Ana Marković u tekstu pod naslovom „Karakter, prkos, kvalitet-uspjeh“, piše o crnogorskim lavicama zbog kojih je Crna Gora bila ponosna, jer su crnogorske rukometašice osvojile srebro na OI u kojem ističe: “Prva, za sada i jedina olimpijska medalja za Crnu Goru nakon obnove državnosti, stigla je 2012. u Londonu nakon nezaboravnog finala protiv Norveške“.
U tekstu pod naslovom „Barjaktar svoje države „Amer Ramusović piše o džudisti Srđanu Mrvaljeviću, trostrukom učesniku Olimpijskih igara u Pekingu, Londonu i Rio de Žaneiru u kojem kaže da „Čovjek pripada tamo odakle su mu korijeni i da nije imao nikavu dilemu iako je rođen u Beogradu da obuče kimono sa državnim grbom nakon osamostaljivanja Crne Gore“.
O Vladimiru Gojkoviću, vaterpolisti, koji je do sada pet puta učestvovao na OI, tri puta kao sportista, a dva puta kao selektor reprezentacije Crne Gore piše Ana Marković u tekstu pod naslovom „Tako blizu, a tako daleko“ u kojem Gojković podsjeća „Radim ono što volim, vodim reprezentaciju svoje zemlje, za koju sam igrao, rastao i koja je konkurentna u svjetskom vaterpolu“.
U tekstu pod naslovom „ Kraljica sportova u usponu “ Milan Madžgal piše o crnogorskoj atletici na OI, a Alekdsandar Radović o Mariji Vuković, nekadašnjoj juniorskoj šampionki svijeta i crnogorskoj junakinji na OI u Tokiju kada je sa preskočenih 196 centimatara u skoku uvis osvojila 9.mjesto u tekstu sa naslovom „Marijine suze i let u istoriju“.
Rijalda Ramusović u tekstu “Povreda spriječila odlazak u Tokio“ piše o Danki Kovinić, najboljoj crnogorskoj teniserki i učesnici OI u Rio de Žanairu 2016. godine, a Aleksandar Radović o Milivoju Dukiću, trostrukom olimpijcu sa samo 28 godina.
U rubrici o učešću crnogorskih olimpijaca na zimskim olimpijskim igrama pišu Ratko Perošević o Bojanu Kosiću, najboljem skijašu sa prostora Crne Gore u istoriji i prvom Crnogorcu učesniku ZOI u Vankuveru 2010. godine koji kaže za Komunu „da vrhunski rezultati iziskuju velika odricanja, maksimalnu motivisanost i podršku kompletnog društva“ ističući da je oduvijek imao veliku podršku COK-a.
Dražen Drašković piše o smučarki Ivani Bulatović koja je 2014. godine u Sočiju bila prva Crnogorka koja se takmičila na ZOI i Mladenu Miniću, treneru skijaške reprezentacije Crne Gore na ZOI u Pjongjangu 2018. godine, a Svetlana Zečević o Eldaru Salihoviću, pljevaljskom smučaru u tekstu pod naslovom „San svakog sportiste“ koji je bio takođe učesnik ZOI održanim u Južnoj Koreji prije tri godine i koji se nada ušeću na ZOI u Pekingu 2022. godine.
U dijelu posvećenom Paraolimpijskom komitetu Crne Gore i crnogorskim paraoplimpijcima koji su učestvovali na brojnim takmičenjima i postigli izvanredne rezulate u tekstu pod naslovom „Od Zabjela do Tokija“ piše Emil Ličina koji u intervjuu sa Igorom Tomićem, predsjednikom POK-a ikoji kaže: „Da je važan korak u širenju paraolimpijskog pokreta u Crnoj Gori napravljen od Pekinga do Londona i da paraolimpijci Crne Gore bivaju sve konkurentniji na velikim takmičenjima“.
On potpisuje i tekst o Marijani Goranović, paraatletičarki, dvostrukoj šampionki Evrope i trostrukoj učesnici paraolimpiskih igara, kao i tekst o Filipu Radoviću, ponosu Cetinja i Crne Gore koji je osvojio bronzanu medalju na POI u Tokiju u tekstu pod naslovom „Osvajač prve praolimpijske medalje”.
