Od Hitlerovog „Majn Kampfa“ i četničkih obilježja, do kineske i robe sa buvljih pijaca – to je ponuda na šetalištu kojim se može stići od budvanskog Starog grada do Miločera, sve uz pjenu od mora. I umjesto da je to jedinstveno šetalište pretvoreno u turistički brend, Slovenska obala je najveća antireklama i grada i turizma.
Nekada najljepše lungo mare na rivijeri, Slovenska obala, danas je odraz sveopšte degradacije Budve. Priznaju to i oni koje građani plaćaju da poboljšavaju, a ne srozavaju gradski ambijent.
Planova za popravke uništenog ima najviše svake četiri godine, u predizbornim obećanjima. Tako iz Opštine najavljuju rekonstrukciju Slovenske obale.
“Prethodnih decenija smo imali praksu predimenzioniranog, ekspanzivnog planiranja. Pokušali smo da kroz urbanizaciju da servisiramo ekspanziju preduzetništva. Za posljedicu danas imamo mješavinu stilova na relativno malom prostoru, I nešto što je neprepoznatljivo”, – kaže Nikola Divanović iz Sekretarijata nadležnog za gradsku infrastrukturu i ambijent.
Kroz vašarsku ponudu, ovdje se uz slike Budve prodaje ‚“Majn Kampf“ Adolfa Hitlera, majice koje propagiraju Dražu Mihajlovića i četnike, ima bedževa o nepriznavanju Kosova, a značenje pojedinih parola sa likom ruskog predsjednika Vladimira Putina, nepoznanica su i za prodavce.
“Ako dođe neka Ruskinja, pitaćemo da nam prevede”, kaže prodavačica na naše pitanje što znače natpisi na majicama sa likom ruskog predsjednika.
Pop donio brojanice
Među improvizovanim štandovima najbrojniji su oni za prodaju crkvenih suvenira. Najskuplji imaju brend “osvještano”.
“To znači da su suveniri osvještani u Ostrogu. To je skuplja roba od ostalih suvenira, a cijene svih su od 1 do 400 eura”, objašnjavaju nam na privremenom štandu prekrivenom crkvenim obilježjima.
Ni na jednom od štandova duž Slovenske obale nećete dobiti račun za kupljeno. Iako su na pojedinim istaknuti natpisi da je to obavezno, te da im se gotovim novcem može platiti i preko žiro računa, prodavci se prave nevješti.
“A valjda može i tako da se plati, ne znam bogami. Ja sam tu samo da otvorim, nema gazdarice. Roba je iz manastira, pop je donio brojanice. A one su skuplje po manastirima, ovđe su po četiri eura, tamo je po sedam, osam”.
I frižideri za sladolede su pretvoreni u štandove za svakojaku robu – od saksijskog cvijeća, melema za opekotine, do parfema.
“Maslinovo ulje je domaće, a parfemi su po 15, 20 eura, slobodno testirajte”, ljubazan je prodavac sladoleda.
Ove slike ponavljaju se u Budvi godinama, kao i izjave nadležnih o gradskom ruglu, kojima se obećava da će uređenje šetališta biti “prioritet u razvojnoj agendi”.
I dok lokalna administracija najavljuje idejne projekte, strategije, ambijentalne brendove, stvarnost oslikava jedan od naših sagovornika – prodavaca:
“Kako kažu: u Budvu je pravilo da nema pravila!”
Jasna Vukićević
RFE
