U intervjuu datom Radiju Tivat 12. avgusta tekuće godine ne davno na tu funkciju imenovana direktorica tivatskog JU „Muzej i galerija“ kazala je, između ostalog, da se njena institucija, tj. zgrada, nalazi u „jedinom dijelu starog grada (Tivta)“. Na stranu to što Tivat nije baš poznat kao grad koji- za razliku od mnogih drugih gradova na jadranskoj obali- ima kompaktno staro (srednjovjekovno) urbano jezgro; ono što mnogo više zabrinjava kod ove izjave je- najblaže rečeno- apsolutna nepromišljenost nekoga ko nešto ovako može izreći, a pri tome se nalazi na jednoj odgovornoj funkciji u lokalnoj upravi.
Nažalost, gafovi poput ovog nisu- u Tivtu i u Crnoj Gori- izuzetak, nego pravilo: konstitutivni i nužni dio izopačenog- poltronsko-partitokratskog- sistema koji su ustoličili vladajuća partija i njeni koalicioni partneri. Jer: kako uopšte očekivati da na mjestu direktora/direktorice neke lokalne institucije ili lokalnog preduzeća bude odgovoran i znaven čovjek kad je predsjednik Opštine Tivat prije nekoliko dana uhvaćen- crno na bijelo, sa sve čistim dokazima- u teškim malverzacijama sa placevima i stanovima?! (Ovo što je upravo rečeno ne znači da je unaprijed isključeno da direktor/direktorica neke institucije u današnjoj Crnoj Gori budu znaveni i odgovorni. Konačno, i u Tivtu imamo primjere kvalitetnih direktora; ne mnogo njih, nažalost. Ali i takvima je moguće da dođu na tu funkciju isključivo ako uzmu partijsku knjižicu DPS-a, SD-a ili HGI-ja, što često znači da na neki način moraju pogaziti svoju individualnost i lično dostojanstvo). I, pri tome, taj predsjednik Opštine Tivat nijednom nije čak ni pomislio da dâ ostavku na svoju funkciju a kamoli da je- shodno osnovnim demokratskim i moralnim uzusima- momentalno podnese.
Kao što ni predsjednik Dux Croatorum, koji je inače poslanik HGI-ja u Skupštini Crne Gore i predsjednik skupštinskog Odbora za eurointegracije- za kojeg je „Agencija za sprječavanje korupcije“ takođe prije nekoliko dana konstatovala da je, u postupku raspolaganja državnom imovinom, tj. objektom Doma kulture u Donjoj Lastvi, ugrozio javni interes- ni u jednom trenutku nije pomislio da javnosti uputi barem izvinjenje (a integriše nas u Evropsku Uniju i promoviše evropske vrijednosti; da nije tužno, bilo bi smiješno i obrnuto).
Dakle, u tako trulom društvu kao što je aktuelno crnogorsko, sa potpuno poremećenim sistemom vrijednosti, ni izjava direktorice jedne tivatske kulturne institucije o starom gradu Tivtu nije nikakvo čudo, naprotiv. Dok budemo živjeli u društvu čije su vedete ljudi koji govore o starom gradu Tivtu, znaćemo da živimo u velikim problemima.
Pitanje je: dokle ćemo živjeti u takvom društvu? Odgovor treba da daju građani.
/prof.dr Miomir Abović/
