JU Gradska biblioteka Tivat organizovala je promociju romana “Papir” autora Gorana Petrovića koji slovi za jednog od najznačajnih srpskih pisaca u posljednje dvije decenije.
Papir se sada nanovo obreo u naslovu, i u fokusu knjige ovog pisca, postavši svojevrsnim junakom i temom Petrovićevog romana koji predstavlja prvu priču – “prvi tok” u takozvanom “romanu delti” u nastajanju.
„Još pre tridesetak godina, već posle “Sitničarnice”, uneo sam prve beleške za roman, priču koja je potom i sama počela da se usitnjava, deli, grana na sve strane. Ako bi to uporedili sa rijekom, recimo Dunavom, stižemo do rijeke koja ima deltu dugu 100 kilometara. Ali u međuvremenu, od izvora do uviranja, u njega ulaze i druge reke. Vojvođanske tihe reke ili one koje dopiru sa juga Srbije, koje su brže, a u njih ulaze potoci koji su bujični, koji se pojavljuju u proljeće i jesen a ljeti ih nigdje nema. I sve to kruži i kroz mora stiže i do Tivta. Za mene je književnost svuda prisutna i ona je ta koja je životodavna” kaže Petrović.
Petrović kaže da ne vjeruje u smrt književnosti zato što bi to značilo da čovjek nema potrebu da drugome saopšti šta oseća i da čuje od drugoga šta taj drugi oseća.
“Ovaj će ciklus, venac, ili roman delta, kako kazuje nadnaslov obe knjige, imati više od deset knjiga različitog obima i one obuhvataju period od oko 500 godina. Započelo se sa trenutkom koji je važan za Evropu, epohom koju zovemo Humanizam i renesansa i riječ je o epohi koju prostor Srbije zapravo nije doživio. Sve ove knjige govore o tome da nas kao pojedince, društvo, naciju ali i kao civilizaciju čini više ono što nemamo nego ono što imamo. Čovjeka manje čini 100 eura u džepu, više ga čini što nema još 10, dakle uvijek težimo nečemu čega nemamo” rekao je Petrović.
Petrović je počeo sa novelom “Papir” laganog, dekameronovsko-bokačovskog daha i italijanskog šmeka, o radionicama za izradu najfinijeg papira iz Amalfija, gradića u kom se u to doba demokratizacije i zamaha privrede stekao veliki broj radionica te kome je priča o jednom događaju u renesansnoj Italiji poslužila kao početna tačka da izatka raskošno ispripovijedanu povijest i uobliči je pritom u dalekosežnu i duhovitu metaforu o smjenama života i smrti.
“Za posedovanje ovog papira, koji su vlasnici manufaktura izrađivali od iznošene odeće (pri čemu im je smrtnost tokom perioda kuge obezbedila obilje sirovina, kada su se prerađivači namah obogatili “pretvarajući” rite skinute sa tek umrlih u najfiniji papir), nije bilo dovoljno da kupac ima čime da ga plati – i to, što su proizvođači birali kupce, činilo ga je još vrednijim”.
Petrovićevi romani i zbirke priča objavljeni su u preko sto trideset izdanja, od čega šezdeset izdanja u prevodu na francuski, ruski, španski, nemački, italijanski, bugarski, slovenački, poljski, ukrajinski, makedonski, engleski, holandski, arapski i persijski jezik. Dvadesetak njegovih priča je zastupljeno u antologijama srpske priče u zemlji i inostranstvu.
Neka od Petrovićevih dela su adaptirana za pozorište, televiziju i radio: Opsada crkve Svetog Spasa (dramatizacija i režija Kokan Mladenović), Narodno pozorište Sombor, 2002; Skela (po sopstvenom tekstu), produkcija Narodno pozorište u Beogradu (režija Kokan Mladenović), Orašac, 2004; radio-drama Bogorodica i druga viđenja (dramatizacija Sanja Milić, režija Nađa Janjetović), Dramski program Radio Beograda, 2007; televizijski film Bližnji (po sopstvenom scenariju, režija Miško Milojević), Dramski program RTS-a, 2008; radio-drama Iznad pet trošnih saksija (dramatizacija i režija Strahinja Mlađenović), Dramski program Radija Novi Sad, 2011; Matica (po sopstvenom dramskom tekstu, režija Rahim Burhan), Atelje 212, 2011.
