Prvi tom triologije Liberta Slovinića, knjiga „Herbarijum – Don Đuro“, promovisana je u subotu, 11. septembra 2021. godine u crkvi Santa Maria in Punta u budvanskom Starom gradu. Organizator promocije je NVO Društvo Feral, koje se bavi očuvanjem budvanskog kulturnog nasljeđa.
O knjizi su govorili prof. dr. Saša Popović, profesor Ekonomskog fakulteta; Željko Šćepanović, urednik prvog toma i Liberto Slovinić, autor. Moderatorka večeri bila je Itana Lalović ispred NVO Feral. U muzičkom dijelu programa učestvovale su sopranistkinja Antonia Vučinović i pijanistkinja Elena Jovićević.
Projekat su podržali Opština Budva, Turistička organizacija opštine Budva, marketinška agencija Unibrand i štamparija DPC. Organizatori su zahvalili i HG Budvanska rivjera i JU Grad teatar koji su ustupili opremu, umjetnicima koji su posudili svoje štafelaje – Buću i Mimi Mitrović, Jeleni Papović, Luki Liješeviću, kao i slikaru i kustosu Đorđiju Batu Boljeviću koji je bio autor izložbene postavke i njegovom sinu Damjanu Boljeviću na tehničkoj pomoći.
Predstavljanje knjige je počelo nastupom umjetnica Antonie Vučinović, sopran i Elene Jovićević, klavir koje su izvele kompoziciju Ave Marija, koju je autor knjige posvetio nedavno preminuloj sugrađanki Mariji Šumić, prijateljici porodice Slovinić. Nakon muzičkog dijela, moderatorka programa Itana Lalović pročitala je odlomak iz knjige „Herbarijum – Don Đuro”. Tokom predstavljanja, u više navrata pročitala je odlomke i tako prisutnima približila sadržaj knjige.
Prof. dr. Saša Popović je naglasio da je roman Herbarijum autora Liberta Slovinića, hronologija porodičnog života nekoliko generacija porodice Slovinić, a naracija teče od vremena kada se prije dva vijeka barka Slovinića nasukala na hridi Starog grada Budva, ne u smislu brodoloma već u smislu sudbine: „Slovinić slikar, odlučuje da iz game pređe u gramatiku, ostajući pri tome jednako umjetnik. Svoj roman piše među javom i med snom – stvarne ljude, članove ugledne primorske porodice, upliće u izmaštane događaje, i obrnuto, izmaštane likove stavlja u stvarni prostor. Piše uglavnom aoristom, koji gramatički predstavlja eho tek svršenog trenutka i tako stvara utisak da se sva radnja romana događa tu, u vremenu tik uz nas. Slovinić pisac je kao mrav, ne samo zbog toga što marljivo radi, već i zbog toga što istražuje jedno stablo. Kada se mrav kreće niz stablo, on ima samo jedan ishod, a kada se kreće uz stablo, svaki list je jedna mogućnost. Tako i Slovinić kreće niz svoje porodično stablo da tamo crpi sjećanje na svoje pretke, a kada krene uz njega, dolazi do jednog herbarijuma, u kojem je svaki list jedna konzervirana mogućnost pripovijedanja. U ovom romanu o don Djuru pripovijeda njegov bratanac. Tako će, najavljuje autor, u dva naredna toma, ova trilogija biti pisana – uvijek će unuk pisati o đedu. Ovim konceptom autor kao da želi da s blage vremenske i genetske distance bolje sagleda karakter svojih predaka, da ih liši onih svakodnevnih banalnosti koje zamagljuju pravi karakter ličnosti.“
Željko Šćepanović, urednik izdanja između ostalog je kazao: „Kada je Liberto na gotovo volšeban način došao do originalnog primjerka Herbarijuma iz 1899. godine, počela se rađati ideja da bi on mogao postati zlatna nit koja spaja ljude i događaje kroz vrijeme. Bila bi zaista velika šteta da je taj herbarijum ostao zaboravljen na nekoj polici ili u neko kutiji – takva ostavština obavezuje ne samo da se sačuva, već nosi potencijal velike inspiracije. Samo to što je neko, veoma mlad, neke daleke godine, svojom rukom ubrao, sušio, presovao biljku, pedantno zapisao narodni i latinski naziv, unio mjesto i vrijeme branja, nameće nam obavezu da tu kolekciju sačuvamo i brinemo o njoj. A ona je dopala ruku Libertu Slovniću, koji je svojim senzibilitetom izdigao na jedan viši nivo, postavljajući ga na svoj lični i porodični pijadestal, da bi postao sveobuhvatan i gotovo univrzalan. Ovaj roman bio je lijek za Libertov tjelesni i duhovni oporavak nakon zdravstvenih problema, njegova dnevna obaveza, novo stremljenje i motivacija. Uporedo s romanom, teklo je i njegovo ozdravljenje. Stvorio se jedan novi Bobo, kao i prije bolesti – radan, disciplinovan i misaon. Roman se desio se u njegovim zrelim godinama, kada čovjek zna mnogo, ima mudrosti, a često nađe i hrabrosti da istraje i stvara. Da li ruka koja decenijama nosi kičicu, može uspješno da nosi pero? Možda je, u stvari, Liberto čitav život kičicom klesao svoje umjetničko biće, da bi, izoštrenih 2 estetskih čula, došao do sposobnosti da tu svoju suštinu iskaže na jedan drugačiji – literarni način. ”
Autor knjige Liberto Slovinić je kazao da u poznim godinama, svako ljudsko stvorenje privlači rodna gruda. Tada čovjek sanjari o prošlim vremenima. Prisjeća se djetinjstva, živi sa uspomenama, interesuje ga porodično porijeklo. „Odavno živim u snohvatici i snimam moju negdašnju prelijepu primorsku Budvu.“
Dobra organizacija predstavljanja knjige od strane Društva Feral, veoma kvalitetni osvrti na knjigu od strane učesnika, autorov pogled na motive koji su ga inspirisali da krene sa ovako zahtjevnim i obimnim stvaranjem, kao i vješto odabrani odlomci iz knjige koje su prisutni imala prilike da čuju, prirodno su izazvali reagovanje publike nakon prezentacije. Prezentacija je završena kako je i počela uz divni glas Antonie Vučinović i izvanrednu pratnju Elene Jovićević. Izvele su kompoziciju O Sole Mio.
