Promocija prve knjige Ulica slobode spisateljice Tanje Vujović održana je u petak u organizaciji Narodne biblioteke Budve u holu Akademije znanja.
O knjizi su govorile urednica mr Natalija Đaletić i profesorica Aleksandrina Vujačić, a sa autorkom je razgovarala Stanka Stanojević. Ovo je prva promocija Tanjine knjige koja je objavljena u okviru izdavačke kuće Uroboros (Ouroboros) u Podgorici 2020. godine.
Urednica mr Natalija Đaletić govoreći o Ulici slobode istakla je da je dominantni umjetbički postupak u ovom romanu „izmišljanje iz iskustva“ koji je bio i stvaralački princip Ernesta Hemingveja: „Ovim postupkom postavljeno je pitanje o dvojnom statusu umjetničke proze, njenoj ukorijenjenosti u piščevo životno iskustvo kao odlučujućem formativnom uticaju, s jedne, i njenoj utemeljenosti na mimetičkom predstavljanju, s druge strane. Autobiografija jeste temelj iz kojeg nastaje umjetnička proza ali, istovremeno, predstavlja i figuru čitanja za autora koji autobiografske fakte i činjenice oblikuje u novu, romanesknu stvarnost, pretvarajući autobiografiju u autofikciju.“ Đaletić je istakla da je da je naracija duboko i lirska te da „U pokušaju sagledavanja i sebe-ispisivanja u totalitetu sopstva Tanjina arhigrafija se upušta u smjelu, poetičnu, emotivnu i promišljenu restauraciju malih, privatnih svjetova, koji su mikrokosmosi događaja, doživljaja, emocija, refleksija, vibrantnih odjeka nemira, strahova i izdaja, pulsiranja erosa, demonstracije prkosa…“ Nadalje govoreći o Ulici slobode na fonu poststrukturalizma, romanu koji otvara motiv postoperativnog buđenja, mr Natalija Đaletić naglašava ljekovito dejstvo književnosti i zaključuje: „Jezičkim stilom, tonom, atmosferom, misaonom i smisaonom lakoćom Tanja Vujović u svom prvom romanu pokazuje i dokazuje
tvoračku snagu svoga bića koje nama – čitaocima – donosi jedan lijep, zanimljiv i ljekovit roman.“
Profesorica podgoričke gimnazije Aleksandrina Vujačić kao neko ko je bio među prvim čitaocima tokom nastajanja Ulice slobode istakla je da prava ulica Slobode stavila pečat i na njen život te da je, na sebi svojstven način, oblikovala sudbine svih onih koji su osamdesetih šetali podgoričkim korzoom. A u međuvremenu sve je postalo drugačije ističe profesorica Vujačić: „u međuvremenu se sve promenilo sem dve stvari: treći peron na podgoričkoj željezničkoj stanici i dalje je jednako prašnjav, a današnje Sanje, Tanje i baba Marice žive iste nemire koje su u sebi nosile i junakinje Tanjinih priča. Sa jedne strane, to su u svojoj biti univerzalni nemiri svih žena svih vremena i svih meridijana. Sa druge strane, nevidljivi pečat koji na dnu svakog nemira ostavljaju konkretna epoha i konkretna lokacija, čine svaki nemir specifičnim. Da nije te razlike, ne bi bilo ni ove knjige.“ Ističući značaj osamdesetih, profesorica Vujačić je kazala da su one najavile raskid sa starim načinom života, tada čuvajući najbolje vrijednosti kao što su „usmerenost čoveka ka čoveku, potrebu čoveka da se daje bez računice i skoro patološku povezanost sa onom kamenom kućom u selu iz koje je većina nas stigla na studije.“ Nadahnuto kazivanje o knjizi ona je zaključila riječima: „kada smo već stigli do knjige, a da se ipak nismo previše odmakli od mene, dodala bih da njene stranice nisam, niti sam mogla, čitati kao inženjer, već samo i isključivo kao devojka koja je u svoje devojaštvo zakoračila upravo preko korzoa te, takve, tadašnje ulice Slobode, ali i kao žena koja koja je, bez izuzetka, u svakoj priči prepoznala ili sebe ili nekog sebi bliskog.“
