Kako se društvo odnosi prema dobrim i vrijednim radnicima na primjeru Mileve Eve Bulatović

Godinama se rješenje njenog stambenog pitanja prebacivalo s jednog na drugog gradonačelnika, da bi njene stvari iz „privremenog smještaja“ završile na deponiji, a ona u stanu kod ćerke

Sve što je Mileva- Eva Bulatović kao medicinska sestra sticala tokom svog dugog i napornog radnog vijeka u Rehabilitacionom centru „Vrmac“ Beograd na Markovom rtu otišlo je na deponiju, a ona je u svojoj 72. godini života kao penzionerka i lice sa invaliditetom došla u situaciju da, silom prilika, dijeli mali stan sa porodicom svoje kćeri u Podgorici.

Početkom decembra njene stvari- namještaj, izneseni su iz prizemlja i sa sprata stana u kome je bila smještena po dogovoru rukovodstva Opštine Kotor i tadašnjeg poslodavca- Zavoda za rehabilitaciju „Vrmac“, gdje je radila kao medicinska sestra 36 godina, od ukupnih 42 godine radnoga staža.

Namještaj iz stana na Prčanju iznesen je bez njenoga znanja, dok je ona zbog povrede bila u Urgentnom centru u Podgorici.

– Osjećam se tužno i ružno – ostavili su me bez krova nad glavom. Čak i ono što sam zaradila, završilo je na smeće, pošto  sam od komšija saznala da moj namještaj  iz stana izbacuju na deponiju. Nisam bila u mogućnosti da dođem, jer mi je ljekar zbog povrede preporučio morovanje. Dva puta su obijali vrata od mog stana, vide se tragovi stopala, vrata su udarena nogom i prekrečena. Postoje fotografije, navodi Eva. Kao jedna od najstarijih radnica „Vrmca“ (počela je da radi tamo od kraja 1973. godine), rješenju stambenog pitanja se nadala od kada joj je matična firma u dogovoru sa Opštinom Kotor nakon zemljotresa 1979. godine ustupila prostor u odjeljku „Izolacija“ (dograđen iza „Ruskog doma“ na Prčanju), kao privremeni smještaj, uz obećanje i obavezu da će to pitanje trajno riješiti u dogledno vrijeme.

-Objekat se u katastru vodi na firmu “Beko”, sa čijim sam vlasnikom Željkom Vojinovićem ranije razgovarala telefonom. On mi je rekao da “nema veze sa tim”, da sam se javila na pogrešnu adresu. Potom sam razgovarala sa predsjednikom Vladimirom Jokićem, zatim sa Nebojšom Mandićem I sa Tatjanom Kriještorac, ali rezultata nema – rečeno mi je da oni imaju “teže slučajeve” od mene, kaže Bulatović.

Ovaj stan u bivšem objektu „Izolacija“, dograđenom uz „Ruski dom“ na Prčanju, koji je bio vlasništvo Zavoda za rehabilitaciju, dobila je poslije zemljotresa 1979. godine, kao “privremeni smještaj” preko Radničkog savjeta Zavoda za rehabilitaciju Vrmac, uz potvrdu Svetozara Batute iz Opštine. Tadašnji direktor Vlado Marković imao je ugovor sa Opštinom Kotor da se riješi stambeno pitanje troje radnika. Tu je trebalo da žive sve dok im se stambeno pitanje trajno ne riješi, da dobiju „socijalne stanove“. To je svojevremeno od Opštine tražio i direktor Drago Kovačević, kasnije je i Milica Lazović, direktorica Zavoda išla dva puta kod gradonačelnice Marije Maje Ćatović da moli za rješenje Evinog smještaja, ali ni to nije urodilo plodom.

Prodali imovinu, prebacili brigu

-U vrlo kratkom roku od novog vlasnika „Krolinga“ mi je došlo rješenje o iseljenju. Bila sam u šoku, htjeli su odmah da me izbace, a ja sam ih predala na sud. Čim sam firmu „Kroling“ predala na sud, oni su imovinu prodali firmi „Beko“ iz Podgorice. Presuda Osnovnog suda u Kotoru, a potom i Vrhovnog suda mi je stigla u vrijeme izolacije zbog pandemije „korona“ virusom, bez ikakve rasprave, te sumnjam da je to rješenje donešeno pod pritiskom.

Uprkos svemu, nadam se da će se među praznim opštinskim stanovima u Donjoj Lastvi naći i jedan kutak za mene, poručuje Mileva Bulatović.

 /M.D.P./