U toku svoje duge arhijerejske službe (1784-1830) Sveti Petar Cetinjski imao je više saradnika. Među njima znamenito mjesto pripada Dubrovčaninu, veoma obrazovanom opatu Frančesku Visković Dolčiju. On je punih dvadeset godina vršio službu ličnog sekretara, savjetnika i prevodioca za latinski, italijanski, njemački i francuski jezik Svetom Petru Cetinjskom (1784-1804). Po neistraživim putevima Gospodnjim, upokojio se u manastiru Stanjevići 27. aprila 1805. godine, gdje je sahranjen u opštu monašku grobnicu.
U spomen na ovog dragocjenog saradnika Svetog Petra, don dr Dejan Turza, katolički sveštenik u Sutomoru posjetio je manastir Stanjevići i upalio svijeću za dušu opata Franćeska u manastirskoj crkvi. Tokom susreta sa monasima manastira Stanjevići, jeromonahom Jovanom i monahom Pavlom, don Dejan je razmijenio sjećanja na susrete sa mitropolitom Amfilohijem u Cetinju (2012), Baru (2014) i Kućancima (2018), rodnom mjestu patrijarha Pavla. Istakao je da je svaki od ovih susreta ostavio snažan utisak na njega a u Kućancima i na njegove roditelje koje je mitropolit srdačno pozdravio i odao im priznanje što su svoga sina iz ravne Slavonije darovali na službu Bogu u krševito Primorje.
Monah dr Pavle Kondić, upravnik Arhiva Mitropolije, zahvalio se za bratsku posjetu don dr Dejanu Turzi i za sjećanje na opata Dočija koji je u svoje vrijeme bio desna ruka Svetom Petru Cetinjskom na polju diplomatskih kontakata sa Parizom, Bečom i Moskvom. Naveo je da je mitropolit Amfilohije prilikom svake posjete Stanjevićima spominjao i opata Dolčija kao pouzdanog i odanog saradnika Svetog Petra. U njegov spomen je izgovorio pohvalno slovo pred nadbiskupom beogradskim Stanislavom Hočevarem, koga je tim povodom i doveo u posjetu Stanjevićima, 22. avgusta 2019. i u spomen tog susreta darovao mu naprsni krst. Don dr Turza i monah dr Pavle Kondić razmjenili su misli i saznanja o činjenicama iz životne putanje opata Dolčija, koji je dao vrijednog doprinosa u naporima Svetog Petra za oslobođenje naroda od vjekovnih neprijatelja.
U spomen na ličnost i djelo opata Dolčija, don Dejan je predao na dar za biblioteku manastira dvije dragocjene bogoslužbene knjige – fototipska izdanja znamenitog Kotorskog pontifikala iz 1166. i Barskog oficijala iz 1324. Od strane manastira Stanjevići, monah Pavle predao je don Dejanu uzdarje, takođe dvije monografije: „Radosno penjanje na Golgotu“ posvećene ispovjedniku vjere episkopu Varnavi hvostaskom koji je robijao u istoj ćeliji u Zenici sa biskupom mostarskim Petrom Čule a obojica kao žrtve komunističkog progona Hrišćanstva u BiH 1947-1952. Sa posebnom čašću istakao je da su u toj knjizi objavljeni dokumenti i svjedočanstva o stradanju Svetog Varnave koje je, iz Biskupskog arhiva u Mostaru, 2009. dao na uvid biskup Ratko Perić. Druga monografija je „Hrišćanske starine Vasojevića i Hota“ posvećena ranohrišćanskom nasleđu toga prostora, objavljena u izdanju Eparhije budimljansko-nikšićke 2021. Monah Pavle je istakao da je ovaj susret bio svojevrsni izdanak i savremena potvrda duhovnih sagledavanja susretanja i preplitanja istočne i zapadne tradicije Hrišćanstva koje je mitropolit Amfilohije savršeno opisao u studiji „Benediktinska i svetosavska tradicija u Primorju“.
Frančesko Dolči dr Visković rođen je u Dubrovniku 1742. Na nekim dokumentima ponosno se potpisivao da je poreklom „ex ducatu Sancti Sabae“ – iz vojvodstva Svetog Save (Hercegovine). Teologiju je učio u rodnom gradu i Rimu. Svešteničku službu vršio je u Dubrovniku, Perastu, Beču i Petropolju. Sa odličnim klasičnim i opštim obrazovanjem, uz dobro znanje glavnih evropskih jezika, imao je i razvijene sposobnosti diplomatske komunikacije. Imao je i poetskog dara o čemu svjedoče ode i pohvalne pjesme koje je, na latinskom kao univerzalnom jeziku nauke toga doba, objavio u čast nekoliko znamentih ličnosti a među njima i oda u čast Karlovačkog mitropolita Stefana Statimirovića. U diplomatskim arhivima Beča, Moskve, Venecije, Pariza i u crkvenom arhivima najpre dubrovačkim ima dosta dokumenata o njegovom životu i radu. I pre stupanja u službu Svetog Petra, 1784. više puta boravio je u diplomatskim misijama u Crnoj Gori. Imao je intezivnu ulogu u veoma složenim prilikama i odnosima velikih sila na prostorima južnog Jadrana, poslednje dvije decenije 18. vijeka. Nažalost, i pored protivljenja Svetog Petra i njegovog pokroviteljstva, u iskonstruisanom političkom procesu osuđen je krajem 1804. od crnogorskog zbora na zatočenje u manastir Stanjeviće, u kome se upokojio 27. aprila 1805. godine.
